Wtorek, 4 czerwca

Dzisiaj Mszy św. przewodniczył fr. Colin Charles SAMMUT, wikariusz prowincji św. Pawła Apostoła na Malcie. 

W homi­lii fr. Jude mówił o chwa­le Bożej w Ewan­ge­lii św. Jana. Obej­mu­je ona ofia­rę, któ­rą Jezus skła­da z sie­bie na krzy­żu. Co jest praw­dzi­wą chwa­łą nasze­go Zako­nu? Na wszyst­ko, co czy­ni­my i gło­si­my, musi­my spo­glą­dać ocza­mi Ewangelii.
Obra­dy w auli roz­po­czę­ły się od przed­sta­wie­nia trze­cie­go wnio­sku przez fr. Fran­ce­sco RAVAIOLI z pro­win­cji wło­skiej św. Anto­nie­go z Padwy (Wło­chy Pół­noc­ne). Kapi­tu­ła gene­ral­na pro­si poszcze­gól­ne jurys­dyk­cje o pogłę­bie­nie zagad­nie­nia rela­cji, współ­pra­cy i współ­od­po­wie­dzial­no­ści apo­stol­skiej zakon­ni­ków ze świec­ki­mi oraz o zor­ga­ni­zo­wa­nie spo­tka­nia prowincjalnego/kustodialnego zakon­ni­ków i świec­kich, aby razem zasta­no­wić się nad nie­któ­ry­mi wspól­ny­mi pro­jek­ta­mi ewan­ge­li­za­cyj­ny­mi. Po dys­ku­sji odby­ło się gło­so­wa­nie i zatwier­dze­nie wniosku.
Czwar­ty wnio­sek zapre­zen­to­wał fr. Rober­to BRANDINELLI, wika­riusz pro­win­cji wło­skiej św. Anto­nie­go z Padwy (Wło­chy Pół­noc­ne). Kapi­tu­ła gene­ral­na zwra­ca się do każ­dej fede­ra­cji o pro­mo­wa­nie reflek­sji nawią­zu­ją­cej do prze­zwy­cię­że­nia kry­zy­su spo­łecz­no-śro­do­wi­sko­we­go. Cho­dzi tu, bio­rąc za punkt odnie­sie­nia ency­kli­kę papie­ża Fran­cisz­ka „Lau­da­to si’”, o pogłę­bie­nie jej zasad­ni­czych kie­run­ków myśli i zba­da­nie spo­so­bów mają­cych na celu umoc­nie­nie wspól­nej świa­do­mo­ści eko­lo­gicz­nej. Każ­da jurys­dyk­cja powin­na usta­lić lokal­ne kry­te­ria doty­czą­ce spra­wie­dli­wo­ści i zrów­no­wa­żo­ne­go roz­wo­ju śro­do­wi­ska natu­ral­ne­go w celu oce­ny i następ­nie zarzą­dza­nia wła­sny­mi zaso­ba­mi finan­so­wy­mi i nieruchomościami.
Na ten sam temat fr. Mau­ro GAMBETTI, kustosz kusto­dii gene­ral­nej w Asy­żu, przy­bli­żył pro­jekt „Brat słoń­ce”, zakła­da­ją­cy kon­kret­ne posza­no­wa­nie śro­do­wi­ska poprzez eko­lo­gicz­ne wyko­rzy­sta­nie ener­gii, wody, mate­ria­łów zuży­wal­nych itp. Na pod­sta­wie uzy­ska­nych wyni­ków badań moż­na stwier­dzić, że zwró­ce­nie uwa­gi na eko­lo­gię przy­no­si rów­nież oszczęd­no­ści eko­no­micz­ne. Po zakoń­czo­nej dys­ku­sji ojco­wie kapi­tul­ni zatwier­dzi­li uchwałę.
W pią­tym wnio­sku, któ­ry zapre­zen­to­wał fr. Fran­ce­sco PANIZZOLO z pro­win­cji wło­skiej św. Anto­nie­go z Padwy (Wło­chy Pół­noc­ne), mowa jest o tym, że mini­ster gene­ral­ny ze swo­im defi­ni­to­rium powi­nien wdro­żyć reflek­sję nad nowy­mi media­mi uży­wa­ny­mi przez zakon­ni­ków, a zara­zem usta­lić wytycz­ne ukie­run­ko­wu­ją­ce w jasny i jed­no­znacz­ny spo­sób korzy­sta­nie z tych narzę­dzi. Po pyta­niach, wyja­śnie­niach i dys­ku­sji w auli tekst wnio­sku został zatwierdzony.
Po połu­dniu zaję­to się zmia­na­mi nie­któ­rych sfor­mu­ło­wań w zatwier­dzo­nych już Sta­tu­tach gene­ral­nych. Pierw­szy tekst jest nowy i doty­czy przy­pad­ków wyjąt­ko­wych, gdy mini­ster gene­ral­ny za zgo­dą swo­je­go defi­ni­to­rium może pozwo­lić na ist­nie­nie kusto­dii, któ­ra ze wzglę­du na spe­cy­ficz­ne uwa­run­ko­wa­nia kościel­ne, spo­łecz­no-poli­tycz­ne i kul­tu­ro­we nie jest w sta­nie stać się prowincją.
Dru­gi tekst odno­si się do dele­ga­ta pro­win­cjal­ne­go lub kusto­dial­ne­go do spraw spra­wie­dli­wo­ści, poko­ju i inte­gra­cji stwo­rze­nia. Gdy jakaś jurys­dyk­cja nie ma moż­li­wo­ści jego mia­no­wa­nia, może poro­zu­mieć się z inną i wspól­nie wyzna­czyć dele­ga­ta na płasz­czyź­nie mię­dzy­pro­win­cjal­nej lub federacji.
Został też zaapro­bo­wa­ny tekst alter­na­tyw­ny doty­czą­cy przy­pad­ków wyjąt­ko­wych, gdzie dla dobra pro­win­cji lub kusto­dii mini­ster gene­ral­ny za zgo­dą swo­je­go defi­ni­to­rium może przy­spie­szyć albo odro­czyć kapi­tu­łę pro­win­cjal­ną lub kusto­dial­ną o sześć miesięcy.
Ostat­nie gło­so­wa­nie doty­czy­ło posta­ci „kro­ni­ka­rza” klasz­tor­ne­go. Do tej pory obo­wią­zek ten nie był uwzględ­nio­ny ani w Kon­sty­tu­cjach, ani w Sta­tu­tach gene­ral­nych, a wraz z zatwier­dze­niem tek­stu zosta­ła uzu­peł­nio­na luka prawna.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

W Ewan­ge­lii spo­ty­ka­my Jezu­sa modlą­ce­go się do Ojca, aby oto­czył Go swo­ją chwa­łą. Zazwy­czaj chwa­ła jest postrze­ga­na jako moc lub wspa­nia­łość. W Ewan­ge­lii Jana chwa­ła jest spo­sob­no­ścią do wyra­że­nia miło­ści aż do koń­ca. Cza­sem chwa­ły jest krzyż. Chwa­ła, któ­rą Ojciec prze­ka­zu­je Syno­wi, jest zachę­tą do obumar­cia dla same­go sie­bie, aby dać nam życie w swo­jej miłości.
Co jakiś czas sły­szy się wyra­że­nie: „chwa­ła” Zako­nu. Co to zna­czy? Czy ozna­cza to, ilu mie­li­śmy świę­tych, ilo­ma zarzą­dza­li­śmy insty­tu­cja­mi, ilu przy­go­to­wa­li­śmy naukow­ców? A może ozna­cza to, na ile każ­dy z nas jest gotów obumrzeć dla same­go sie­bie? Na ile każ­dy z nas jest gotów poświę­cić swo­je wygod­ne życie dla tego, co może być wyra­zem głę­bo­kiej miło­ści? Na ile jeste­śmy goto­wi poświę­cić nasze marze­nia i nasze nadzie­je dla dobra Zako­nu? Czy napraw­dę wie­rzy­my, że „mino­ri­tas” (mniej­szość) jest wyra­zem chwa­ły Bożej?

Ojcze, otocz chwa­łą Two­je dzieci!