Wtorek, 21 maja

Dzisiejszej Mszy św. przewodniczył fr. Jerzy NOREL, wikariusz generalny, który złożył życzenia wszelkiego dobra fr. Bernhardin M. SEITHER, ministrowi prowincjalnemu prowincji niemieckiej, z okazji ósmej rocznicy święceń kapłańskich.

W swo­jej homi­lii fr. Jude mówił o darze, jaki Pan czy­ni ze swe­go poko­ju. Ten dar łaski może prze­zwy­cię­żyć wszel­ką nie­pew­ność i lęk w obli­czu nad­cho­dzą­cej przy­szło­ści. Nie­któ­rzy współ­bra­cia kapi­tul­ni „nie wró­cą do domu”; oczy­wi­ście w tym sen­sie, że być może zosta­nie powie­rzo­ny im jakiś obo­wią­zek w kurii gene­ral­nej w Rzy­mie. A jed­nak mimo to musi­my być pew­ni obec­no­ści Pana, któ­ry nas pro­wa­dzi i któ­ry daje nam odwa­gę; nie musi­my się bać, lecz być wytrwa­li w oka­zy­wa­niu posłu­szeń­stwa jako naj­więk­sze­go błogosławieństwa.
Spo­tka­nie w auli roz­po­czę­ło się poka­zem wideo, któ­re przy­go­to­wał fr. Ryszard WRÓBEL, dele­gat gene­ral­ny ds. komu­ni­ka­cji, uka­zu­ją­cym począ­tek kapi­tu­ły i uśmiech­nię­te twa­rze jej uczestników.
Następ­nie skie­ro­wa­no pyta­nia do mini­stra gene­ral­ne­go doty­czą­ce jego spra­woz­da­nia. W szcze­gól­no­ści sku­pio­no się na dia­lo­gu i współ­pra­cy z mini­stra­mi gene­ral­ny­mi z innych rodzin fran­cisz­kań­skich. Fr. Mar­co TASCA odpo­wie­dział, że obec­nie rela­cje są bar­dzo dobre, ale nie stwo­rzo­no żad­nej nowej struk­tu­ry. Nie­mniej jed­nak widać już owo­ce pod­ję­te­go dia­lo­gu, np. nowa wspól­no­ta mię­dzy­fran­cisz­kań­ska w Emaus, usta­no­wio­na razem z brać­mi mniej­szy­mi i pod­le­ga­ją­ca nale­żą­cej do nich kusto­dii w Zie­mi Świętej.
Innym zagad­nie­niem szcze­gól­nie inte­re­su­ją­cym ojców kapi­tul­nych była misja „ad gen­tes”. Choć w jurys­dyk­cjach powsta­łych w daw­niej­szych cza­sach zanik­nął panu­ją­cy nie­gdyś zapał misyj­ny, fr. Mar­co zazna­czył, że nowe jurys­dyk­cje są peł­ne entu­zja­zmu, by nieść nasz cha­ry­zmat do sąsied­nich krajów.
Mini­ster gene­ral­ny przed­sta­wił kil­ka pro­po­zy­cji, w jaki spo­sób moż­na było­by okre­ślić przy­szłość naszych wspól­not, czę­sto podej­mu­ją­cych się zbyt wie­lu zobo­wią­zań. Potrze­bu­je­my klasz­to­rów, któ­re stwo­rzą moż­li­wość pro­wa­dze­nia życia auten­tycz­nie fran­cisz­kań­skie­go, albo­wiem ist­nie­je koniecz­ność dawa­nia świa­dec­twa w wymia­rze rodzin­nym; jeśli czy­ni­my wie­le dobra, ale czy­ni­my je sami, to tym samym odstą­pi­li­śmy od naszej toż­sa­mo­ści fran­cisz­kań­skiej. W duchu nowej ewan­ge­li­za­cji nale­ży też wzmoc­nić rela­cje z wier­ny­mi świec­ki­mi, aby praw­dzi­wie uczy­nić ich pro­ta­go­ni­sta­mi misji Kościoła.
Po połu­dniu spra­woz­da­nie przed­sta­wił fr. Mau­ri­zio DI PAOLO, pro­ku­ra­tor gene­ral­ny Zako­nu. Jego urząd doty­czy rela­cji mię­dzy naszym Zako­nem a Sto­li­cą Apo­stol­ską. Nie­ste­ty, znacz­na część tej pra­cy odno­si się do roz­wią­zy­wa­nia trud­no­ści współ­bra­ci, któ­rzy chcą lub zamie­rza­ją porzu­cić swo­je powo­ła­nie. Ze wzglę­du na wyso­ką licz­bę przejść do ducho­wień­stwa die­ce­zjal­ne­go, jak i powrót do sta­nu świec­kie­go, fr. Mau­ri­zio ma nadzie­ję na lep­sze roze­zna­wa­nie powo­ła­nia na eta­pie formacyjnym.
Pod­czas dys­ku­sji z pro­ku­ra­to­rem gene­ral­nym wiel­kie zain­te­re­so­wa­nie wywo­ła­ły powo­dy porzu­ca­nia powo­ła­nia przez współ­bra­ci. Nie­ste­ty, trud­no odczy­tać wszyst­kie moty­wa­cje spo­łecz­ne, a tym bar­dziej oso­bi­ste. Win­ni­śmy zatem widzieć obec­ną sytu­ację w świe­tle wia­ry, albo­wiem daw­cą powo­ła­nia jest zawsze Bóg.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

Ewan­ge­lia, któ­rą sły­szy­my dziś rano, zawie­ra obiet­ni­cę zło­żo­ną przez Jezu­sa, by dać nam swój pokój, „sza­lom”. Nie jest to sztucz­ny pokój, gdzie nie wystę­pu­je jedy­nie prze­moc i agre­sja fizycz­na. Jest to tak głę­bo­ki pokój, iż nawet stwo­rze­nie go zazna do tego stop­nia, że lew zamiesz­ka w poko­ju z barankiem.
Źró­dłem tego poko­ju jest zaufa­nie do prze­sła­nia i misji Jezu­sa. W Ewan­ge­lii Jana sły­szy­my, że Jezus przy­szedł na świat, aby nas nauczyć, kim jest Bóg i cze­go od nas oczekuje.
Kapi­tu­ła two­rzy pew­ne napię­cie i nie­po­kój wśród bra­ci. Co sta­nie się z Zako­nem? Gdzie będę po kapi­tu­le? Jakie decy­zje zosta­ną pod­ję­te na przyszłość?
W tym mie­sią­cu czy­ta­łem powie­dze­nia Epik­te­ta, sto­ic­kie­go filo­zo­fa, któ­ry żył mię­dzy koń­cem pierw­sze­go a począt­kiem dru­gie­go wie­ku naszej ery. Czę­sto powta­rzał on, że musi­my zaufać pla­no­wi Bożemu.
Tak, musi­my myśleć o przy­szło­ści, ale musi­my pamię­tać, że to Bóg pro­wa­dzi nas ku „tej przy­szło­ści”. Bóg ma jakieś zamie­rze­nia, jakiś plan dla nas jako Zako­nu i jako jed­nost­ki. Jeśli przyj­mie­my plan Boży, a nie nasz plan, znaj­dzie­my pokój.

Niech pokój Pań­ski będzie z wami!