Wtorek, 11 czerwca

We wspomnienie św. Barnaby, apostoła, Mszy św. przewodniczył fr. Igor SALMIČ, minister prowincjalny prowincji św. Józefa w Słowenii. 

W homi­lii fr. Jude mówił o posła­niu apo­sto­łów. Jezus pro­si, aby nieść Jego sło­wo bez licze­nia na ludz­kie moż­li­wo­ści. Nasza kapi­tu­ła musi mądrze zapla­no­wać dro­gę na następ­ne sześć lat, ale też wziąć pod uwa­gę, że Bóg może wszyst­ko, że może dzia­łać bez wzglę­du na nasze sła­be siły. Nale­ży więc powie­rzyć się Opatrz­no­ści Bożej, ufa­jąc, że wola Boża urze­czy­wist­nia się w zamy­śle wszyst­kich bra­ci, ponad róż­ni­ca­mi zdań.
Kapi­tu­ła zło­ży­ła życze­nia fr. Ryszar­do­wi WRÓBLOWI, dele­ga­to­wi gene­ral­ne­mu ds. komu­ni­ka­cji, z oka­zji obcho­dzo­nej 36. rocz­ni­cy świę­ceń kapłańskich.
Fr. Louis PANTHIRUVELIL i fr. Fran­klin Anto­nio DURÁN ZAMBRANO, sekre­tarz gene­ral­ny i wice­se­kre­tarz gene­ral­ny ds. for­ma­cji, przy­bli­ży­li zarys tre­ści „Disce­po­la­to fran­ce­sca­no”. Omó­wi­li wpro­wa­dze­nie i czte­ry czę­ści, na któ­re podzie­lo­ny jest doku­ment. W pierw­szej czę­ści for­ma­cja widzia­na jest jako upodob­nie­nie się do Chry­stu­sa; dru­ga część nawią­zu­je do eta­pów for­ma­cji; trze­cia część mówi o for­ma­cji usta­wicz­nej jako nie­ustan­nej dro­dze kształ­tu­ją­cej zakon­ni­ka; czwar­ta część poru­sza kom­pe­ten­cje prze­ło­żo­nych w zakre­sie for­ma­cyj­nym i for­ma­cji wychowawców.
Potem ojco­wie kapi­tul­ni zebra­li się w Cetu­sach, by zwe­ry­fi­ko­wać „Disce­po­la­to fran­ce­sca­no” za pomo­cą pytań doty­czą­cych ele­men­tów pozy­tyw­nych i ele­men­tów kry­ty­ko­wa­nych, suge­stii i spo­so­bów popra­wie­nia tekstu.
Po połu­dniu odby­ły się gło­so­wa­nia nad popraw­ka­mi („iuxta modum”) do wnio­sków już zatwier­dzo­nych. W pierw­szym wnio­sku, odno­szą­cym się do misji, doda­no zagad­nie­nie nowej ewan­ge­li­za­cji, bowiem zamia­rem uczest­ni­ków kapi­tu­ły jest otwo­rzyć Zakon zarów­no na „mis­sio ad gen­tes”, jak „reewan­ge­li­za­cję” zde­chry­stia­ni­zo­wa­ne­go świa­ta zachodniego.
We wnio­sku jede­na­stym, któ­ry zale­ca połą­cze­nie nie­któ­rych pro­win­cji w połu­dnio­wych Wło­szech, pro­po­nu­je się uwzględ­nić doświad­cze­nia łącze­nia jurys­dyk­cji w ostat­nich latach.
We wnio­sku czter­na­stym spre­cy­zo­wa­no spo­so­by prze­pro­wa­dze­nia reor­ga­ni­za­cji federacji.
W dal­szym cią­gu obrad sekre­ta­rze poszcze­gól­nych Cetu­sów prze­ka­za­li uwa­gi zgło­szo­ne do „Disce­po­la­to”. Zapro­po­no­wa­ne suge­stie tra­fią następ­nie do rady pre­zy­dial­nej, któ­ra praw­do­po­dob­nie przed­ło­ży wnio­sek, aby mini­stro­wi gene­ral­ne­mu i jego defi­ni­to­rium powie­rzyć zada­nie popra­wie­nia tekstu.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

W Ewan­ge­lii sły­sze­li­śmy, jak apo­sto­ło­wie zosta­li posła­ni, aby gło­sić Dobrą Nowi­nę. Nie musie­li nic ze sobą zabie­rać. Mie­li tyl­ko ufać Opatrz­no­ści Bożej.
Pod­czas kapi­tu­ły zapla­no­wa­li­śmy przy­szłość poprzez nasze Sta­tu­ty, doku­men­ty i uchwa­ły. Napi­sa­li­śmy pro­gram na naj­bliż­sze sześć lat. Czę­sto mówi­my o odpo­wie­dzial­no­ści finan­so­wej. Gdy otwie­ra­my nową misję, dobrze bada­my sytu­ację i przy­go­to­wu­je­my bra­ci do tej ini­cja­ty­wy. Chce­my być ostrożni.
Nie­mniej jed­nak poja­wia się czas, kie­dy musi­my zary­zy­ko­wać. Nie­kie­dy jedy­nym błę­dem, któ­ry moż­na popeł­nić, jest bez­czyn­ność. Pomi­mo nie­unik­nio­nych nie­pew­no­ści musi­my zmie­rzać ku przy­szło­ści. Jeśli jeste­śmy zbyt ostroż­ni i chce­my zacho­wać to, co mamy dzi­siaj, pozo­sta­nie­my z fra­ze­sem, że „zawsze tak się robi­ło”. Wiatr Ducha wie­je tam, gdzie chce. Nie może­my ukryć się, aby zacho­wać nasze „dzi­siaj” lub naszą „prze­szłość”, musi­my pozwo­lić, aby ten wiatr niósł nas w przyszłość.