Środa, 5 czerwca

W dzisiejsze wspomnienie św. Bonifacego, biskupa i męczennika, Mszy św. przewodniczył fr. Jorge Arturo DOBLES ULLOA, kustosz kustodii prowincjalnej Maryi Matki Miłosierdzia w Ameryce Środkowej. Złożył on życzenia prowincji św. Elżbiety w Niemczech i współbraciom posługującym na ziemi niemieckiej. 

W homi­lii fr. Jude mówił o poże­gna­niu św. Paw­ła ze star­szy­mi Kościo­ła w Efe­zie. Musi­my nauczyć się w peł­ni żyć naszy­mi uczu­cia­mi. Zakon­ni­cy nie mogą być robo­ta­mi, ale żywić te same uczu­cia w Jezu­sie Chrystusie.
Życze­nia zło­żo­no fr. José Luis AVENDAÑO MONSALVE, kusto­szo­wi kusto­dii pro­win­cjal­nej NMP z Coro­mo­to w Wene­zu­eli, z oka­zji 52. rocz­ni­cy uro­dzin, i fr. Józe­fo­wi BŁASZAKOWI, kusto­szo­wi kusto­dii pro­win­cjal­nej św. Mak­sy­mi­lia­na Marii Kol­be­go w Kana­dzie, z oka­zji 43. rocz­ni­cy świę­ceń kapłańskich.
Fr. Mil­jen­ko HONTIĆ z pro­win­cji św. Hie­ro­ni­ma w Chor­wa­cji zapre­zen­to­wał szó­sty wnio­sek, w któ­rym zawie­ra się proś­ba o włą­cze­nie dusz­pa­ster­stwa mło­dzie­żo­we­go i powo­ła­nio­we­go do pla­nu sze­ścio­let­nie­go Zako­nu. W nawią­za­niu do syno­du poświę­co­ne­go mło­dym zachę­ca się do pro­mo­wa­nia dusz­pa­ster­stwa ukie­run­ko­wa­ne­go na mło­dzież, pogłę­bie­nia wia­ry i roze­zna­wa­nia powo­ła­nia. Ocze­ku­je się, że każ­da jurys­dyk­cja wyzna­czy defi­ni­to­ra lub dele­ga­ta prowincji/kustodii, aby mógł bar­dzo kon­kret­nie ani­mo­wać dzia­ła­nia w tej dzie­dzi­nie. Moż­na też zało­żyć, że sekre­tarz gene­ral­ny do spraw for­ma­cji miał­by jed­ne­go z człon­ków, któ­ry w peł­nym wymia­rze cza­so­wym zaj­mo­wał­by się dusz­pa­ster­stwem mło­dzie­żo­wym i powo­ła­nio­wym. Potem roz­po­czę­ła się bar­dzo obszer­na dys­ku­sja, a następ­nie zatwier­dzo­no uchwałę.
W siód­mym wnio­sku kapi­tu­ła gene­ral­na upo­waż­nia mini­stra gene­ral­ne­go ze swo­im defi­ni­to­rium do pod­ję­cia rewi­zji „Dyrek­to­rium kapi­tu­ły gene­ral­nej” i „Dyrek­to­rium kapi­tu­ły pro­win­cjal­nej i kusto­dial­nej”. Zagad­nie­nie przed­sta­wił fr. James Mccur­ry, mini­ster pro­win­cjal­ny pro­win­cji Mat­ki Bożej Aniel­skiej w USA. Rewi­zja Dyrek­to­rium jest koniecz­na ze wzglę­du na zatwier­dze­nie nowych Kon­sty­tu­cji i nowych Sta­tu­tów gene­ral­nych oraz na doświad­cze­nia wyła­nia­ją­ce się z kapi­tuł pro­win­cjal­nych odby­wa­nych w ostat­nich latach. W przy­pad­ku więk­szych jurys­dyk­cji szcze­gól­nie przy­dat­ne są spo­tka­nia bra­ter­skie orga­ni­zo­wa­ne przed zwo­ła­niem kapi­tu­ły. Oma­wia­ny wnio­sek zatwier­dzo­no prze­wa­ża­ją­cą więk­szo­ścią głosów.
Ósmy wnio­sek doty­czy rewi­zji „Sta­tu­tu spe­cjal­ne­go kusto­dii gene­ral­nej Świę­te­go Klasz­to­ru św. Fran­cisz­ka z Asy­żu” i przed­sta­wił go fr. Mau­ro GAMBETTI, kustosz kusto­dii asy­skiej. Głów­ne kwe­stie nawią­zu­ją do misji trzech wspól­not zakon­nych (Świę­te­go Klasz­to­ru, Fran­ci­sca­num i Rivo­tor­to), „przy­wi­le­ju” podwój­nej przy­na­leż­no­ści i kapi­tu­ły kustodialnej.
Potwier­dzo­no przede wszyst­kim spe­cy­fi­kę Świę­te­go Klasz­to­ru, któ­ry strze­że szcząt­ków św. Fran­cisz­ka. Kusto­dia umoż­li­wia zakon­ni­kom pod­ję­cie eta­pu for­ma­cji cha­ry­zma­tycz­nej według wytycz­nych doku­men­tu „Pro­po­si­tum vitae” poprzez doświad­cze­nie życia we wspól­no­cie bra­ter­skiej, posłu­gę i stu­dium w cią­gu okre­ślo­ne­go czasu.
Klasz­tor w Rivo­tor­to, obok posłu­gi para­fial­nej, jest domem ducho­wo­ści fran­cisz­kań­skiej. Cha­rak­te­ry­zu­je się sty­lem fran­cisz­kań­skim pro­po­nu­ją­cym doświad­cze­nie Tugu­rium św. Fran­cisz­ka, podej­mu­je uczest­ni­ków kur­sów for­ma­cji zakon­nej i przyj­mu­je piel­grzy­mów, zwłasz­cza młodzież.
Wspól­no­ta „Fran­ci­sca­num” odzna­cza się gościn­no­ścią i dzia­ła­niem edu­ka­cyj­nym skie­ro­wa­nym do bra­ci odby­wa­ją­cych for­ma­cję usta­wicz­ną oraz dzia­łal­no­ścią pro­wa­dzo­ną w „duchu Asyżu”.
W kapi­tu­le kusto­dial­nej bio­rą udział dele­ga­ci wybie­ra­ni w pro­por­cji jeden na czte­rech bra­ci, zgod­nie z sys­te­mem wybo­ru dele­ga­tów w klasz­to­rze czy w kusto­dii. W zależ­no­ści od potrzeb i waż­ko­ści peł­nio­nych obo­wiąz­ków wika­riu­szem kusto­dii i wika­riu­szem Świę­te­go Klasz­to­ru może być dwóch róż­nych braci.
Po prze­kro­cze­niu 200 gło­so­wań zawie­szo­no dys­ku­sję nad Sta­tu­tem Świę­te­go Klasz­to­ru i kon­ty­nu­owa­no pra­ce nad popraw­ka­mi („iuxta modum”) zgło­szo­ny­mi do Sta­tu­tów generalnych.
Zatwier­dzo­no zmia­nę, któ­ra wyma­ga usta­le­nia spo­so­bów prze­ka­zy­wa­nia opłat przez pro­win­cje i kusto­die na rzecz fun­du­szu soli­dar­no­ści bra­ter­skiej. Popraw­ka uwzględ­nia zaan­ga­żo­wa­nie eko­no­micz­ne danej jurys­dyk­cji na wła­sne misje i na formację.
Posta­no­wio­no, że dele­gat gene­ral­ny do spraw komu­ni­ka­cji powi­nien przed­ło­żyć spra­woz­da­nie na kapi­tu­le gene­ral­nej, włącz­nie ze sta­ty­sty­ka­mi Zako­nu. Ojco­wie kapi­tul­ni uwa­ża­ją bowiem to spra­woz­da­nie za nie­zbęd­ne do grun­tow­nej wery­fi­ka­cji sześciolecia.
Zatwier­dzo­no arty­kuł o domach filial­nych, któ­re zasad­ni­czo mają okre­ślo­ny czas funk­cjo­no­wa­nia (12 lat). W wyjąt­ko­wych przy­pad­kach, mimo tych ogra­ni­czeń, dom filial­ny może dalej ist­nieć na mocy decy­zji mini­stra pro­win­cjal­ne­go za zgo­dą jego definitorium.
Pod­ję­to decy­zję, że bra­cia słu­cha­cze i bie­gli uczest­ni­czą­cy w kapi­tu­le gene­ral­nej mogą mieć pra­wo do zabie­ra­nia gło­su i mogą posia­dać głos czyn­ny na posie­dze­niach zespo­łów w zależ­no­ści od decy­zji same­go zespołu.
Na koniec gło­so­wa­no popraw­kę, któ­ra wyma­ga od zarzą­du Zako­nu przy­go­to­wa­nie nowych naukow­ców, a nie tyl­ko wykła­dow­ców i wycho­waw­ców, dla naszych ośrod­ków formacyjnych.

Obra­dy kapi­tu­ły zosta­ną wzno­wio­ne w pią­tek. Dzień jutrzej­szy prze­zna­czo­ny jest na piel­grzym­kę do Kortony.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

W pierw­szym czy­ta­niu sły­sze­li­śmy ze słów skie­ro­wa­nych do star­szych Kościo­ła efe­skie­go o uda­niu się św. Paw­ła do Jero­zo­li­my. Wszy­scy ci słu­cha­cze wie­dzą, że już nigdy go nie zoba­czą na tym świe­cie. Wszy­scy pła­czą, kie­dy żegna­ją się z Pawłem.
Na kapi­tu­le nakre­śla­my zmia­ny zwią­za­ne z tym, gdzie bra­cia będą żyć i co będą robić w przy­szło­ści. Na pew­nym pozio­mie jest to zmia­na, któ­ra słu­ży do odświe­że­nia sytu­acji. Nie­mniej jed­nak prze­no­si­ny z jed­ne­go miej­sca w dru­gie przy­no­szą też tro­chę smut­ku. Sta­no­wi to część nasze­go ducha nie­przy­wią­za­nia się, nasze­go ślu­bu „życia bez wła­sno­ści”, ale zda­je­my sobie rów­nież spra­wę, ile to kosztuje.
Ta idea może być pew­nym wyzwa­niem, aby zasta­no­wić się nad tym, jak nasze emo­cje mogą stać się czę­ścią nasze­go życia ducho­we­go. Czy może­my pła­kać w Bogu, tak jak Jezus po śmier­ci Łaza­rza? Czy może­my rado­wać się w Panu, tak jak Mary­ja i Józef, kie­dy naro­dził się Jezus? Czy może­my wyra­zić wąt­pli­wo­ści, któ­re dopro­wa­dzą do głęb­szej wia­ry, jak to zro­bił apo­stoł Tomasz?
Bycie fran­cisz­ka­ni­nem nie ozna­cza życia bez emo­cji i bez ener­gii. Ame­ry­kań­ski poeta napi­sał: „Pra­gną­łem żyć peł­nią życia i wyssać z nie­go całą kwin­te­sen­cję” (por. Hen­ry David THOREAU, Wal­den, czy­li życie w lesie, 1854). Niech nasze emo­cje będą for­mą modli­twy, gdzie całych sie­bie ofia­ru­je­my Panu.