Środa, 12 czerwca

Dzisiejszej Mszy św. przewodniczył fr. Michael ZIELKE, minister prowincjalny prowincji św. Bonawentury w USA. 

W homi­lii fr. Jude sku­pił się na roz­wa­że­niu słów św. Paw­ła Apo­sto­ła z Dru­gie­go listu do Koryn­tian: „Lite­ra zabi­ja, Duch zaś oży­wia”. Pra­wo Izra­ela upa­dło, ponie­waż zmie­nia­ło się pocho­dze­nie chrze­ści­jan, nawra­ca­ją­cych się naj­pierw z juda­izmu, a potem z pogań­stwa. Podob­nie nasz Zakon zmie­nia swo­ją geo­gra­fię: ze sta­re­go zacho­du prze­miesz­cza się na inne kon­ty­nen­ty, gdzie powsta­ją nowe jurys­dyk­cje. Stąd też musi­my ofia­ro­wać nasz cha­ry­zmat, aby mógł być wcie­lo­ny na róż­ne spo­so­by, bez doma­ga­nia się powtó­rek tego, co już nie­gdyś zosta­ło uczynione.
W auli zło­żo­no życze­nia fr. Anto­nie­mu PAZHETSKI, dele­ga­to­wi pro­win­cjal­ne­mu na Bia­ło­ru­si, z oka­zji 42. rocz­ni­cy urodzin.
Na począt­ku obrad fr. Louis PANTHIRUVELIL i fr. Fran­klin Anto­nio DURÁN ZAMBRANO zapre­zen­to­wa­li „Ratio stu­dio­rum”. Doku­ment zawie­ra wytycz­ne dla odno­wio­ne­go spo­so­bu życia i myśle­nia fran­cisz­kań­skie­go. Roz­dział pierw­szy poru­sza zagad­nie­nie for­ma­cji inte­lek­tu­al­nej zakon­ni­ków, dru­gi – obsza­ry stu­diów na róż­nych eta­pach for­ma­cji, trze­ci – pod­mio­ty for­ma­cji inte­lek­tu­al­nej, czwar­ty – struk­tu­ry i środ­ki uży­tecz­ne do pro­wa­dze­nia studiów.
Przed połu­dniem odby­ło się spo­tka­nie z przed­sta­wi­cie­la­mi rodzin fran­cisz­kań­skich: wika­riu­szem gene­ral­nym Zako­nu Bra­ci Mniej­szych fr. Julio César BUNADER, mini­strem gene­ral­nym Zako­nu Bra­ci Mniej­szych Kapu­cy­nów fr. Rober­to GENUIN i mini­strem gene­ral­nym Fran­cisz­kań­skie­go Zako­nu Świec­kich Tibor KAUSER; nie­obec­ny był mini­ster gene­ral­ny Trze­cie­go Zako­nu Regu­lar­ne­go, gdyż brał udział w audien­cji u papie­ża Fran­cisz­ka. Były to pięk­ne chwi­le prze­zna­czo­ne na wza­jem­ne pozna­nie się, na przy­po­mnie­nie wspól­nych ini­cja­tyw pod­ję­tej współ­pra­cy i na zapro­po­no­wa­nie pla­nów na przyszłość.
Po połu­dniu wzno­wio­no dys­ku­sję nad tek­stem alter­na­tyw­nym do wnio­sku dwu­na­ste­go, doty­czą­ce­go „taxa­tio ordi­nis”, któ­re musi uwzględ­niać nie­ure­gu­lo­wa­ny sta­tus bra­ci. Po nie­zbęd­nych wyja­śnie­niach ze stro­ny praw­ni­ków wnio­sek został zatwierdzony.
Następ­nie przed­sta­wio­no popraw­kę („iuxta modum”) do tego same­go wnio­sku, ale do jego dru­giej czę­ści, gdzie mowa jest o utwo­rze­niu „Fun­du­szu soli­dar­no­ści bra­ter­skiej”. Przy­ję­ty tekst wyja­śnia spo­so­by powo­ła­nia nowe­go fun­du­szu i jego cele.
Do wnio­sku pięt­na­ste­go, poświę­co­ne­go cha­ry­zma­to­wi Zako­nu, włą­czo­no kil­ka popra­wek. Doda­no pod­ty­tuł: „Dla mło­de­go wina nowe bukła­ki”, jak rów­nież wyszcze­gól­nio­no cele cha­ry­zma­tycz­ne, któ­re muszą uwzględ­niać nowe for­my życia wspólnotowego.
Na koniec pod­ję­to dys­ku­sję nad wnio­skiem szes­na­stym, któ­ry doty­czy finan­so­wa­nia pro­jek­tów misyj­nych. Zapro­po­no­wa­ny tekst zosta­nie prze­re­da­go­wa­ny na posie­dze­niu rady pre­zy­dial­nej i prze­gło­so­wa­ny w naj­bliż­szych dniach.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

W pierw­szym czy­ta­niu św. Paweł mówi o róż­ni­cy mię­dzy sło­wem Bożym wyry­tym w kamie­niu, pierw­szym przy­mie­rzem, a sło­wem Bożym wypi­sa­nym w naszych ser­cach, nowym przy­mie­rzem. Oczy­wi­ście, pierw­sze przy­mie­rze nio­sło czę­ścio­wą chwa­łę. Twarz Moj­że­sza jaśnia­ła, gdy spo­ty­kał Boga. Nie­mniej jed­nak nowe przy­mie­rze jest o wie­le bar­dziej peł­ne chwały.
Pod koniec kapi­tu­ły może­my stwier­dzić, że napi­sa­li­śmy dobre doku­men­ty, usta­no­wi­li­śmy słusz­ne pra­wa i przy­ję­li­śmy mądre pro­gra­my na przy­szłość. Każ­da insty­tu­cja musi to zro­bić, aby prze­trwać. Ale czy pisa­li­śmy na kamie­niu, czy w naszych sercach?
Przy­go­to­wu­jąc się do opusz­cze­nia Nemi w zeszłym roku mówi­łem, jak waż­ny jest spo­sób prze­ka­za­nia pod­ję­tych decy­zji bra­ciom. Jeśli mówi­my o tym, co stwo­rzy­li­śmy, jako o zewnętrz­nych zasa­dach zatwier­dzo­nych przez kogoś inne­go, współ­bra­cia wyczu­ją, że nie są to spra­wy do poważ­ne­go potrak­to­wa­nia. Musi­my nato­miast mówić o tym, co zro­bi­li­śmy, jako o czymś, co może spo­wo­do­wać pew­ną odmia­nę, co może pomóc nam być bar­dziej wier­ny­mi zakonnikami.
Czy będzie­my w sta­nie prze­ka­zać to, co zosta­ło wypra­co­wa­ne w tych dniach, jako praw­dę wypi­sa­ną w naszych sercach?