Sobota, 8 czerwca

Dzisiejszej Mszy św. przewodniczył fr. Leo PAYYAPPILLY, minister prowincjalny prowincji św. Maksymiliana Marii Kolbego w Indiach. 

W homi­lii fr. Jude sku­pił się na fak­cie, że sko­ro nawet Jezus nie zawsze był zro­zu­mia­ny przez swo­ich uczniów, to tym bar­dziej my, gdy sły­szy­my, jak inni kry­ty­ku­ją nasz spo­sób mówie­nia i dzia­ła­nia, musi­my zaak­cep­to­wać nie­zro­zu­mie­nia i prze­ży­wać je jako chwi­le nawrócenia.
Obra­dy w auli roz­po­czę­ły się od omó­wie­nia wnio­sku dzie­wią­te­go: kapi­tu­ła gene­ral­na decy­du­je, że kusto­dia pro­win­cjal­na św. Fran­cisz­ka z Asy­żu w Kenii, nale­żą­ca do pro­win­cji św. Mak­sy­mi­lia­na Marii Kol­be­go w Pol­sce (Gdańsk), zosta­je ery­go­wa­na jako prowincja.
Fr. Kazi­mierz SZULC, kustosz kenij­ski, w krót­kim spra­woz­da­niu uka­zał stan jurys­dyk­cji: jest tam oko­ło 40 pro­fe­sów solem­nych i 6 klasz­to­rów, panu­je wiel­kie oży­wie­nie w dzia­łal­no­ści dusz­pa­ster­skiej i w tro­sce o ubo­gich, tak samo jest też na płasz­czyź­nie powołaniowej.
Fr. Jan MACIEJOWSKI, nowo wybra­ny wika­riusz gene­ral­ny, jako były mini­ster pro­win­cjal­ny pro­win­cji mat­ki poparł proś­bę o ery­go­wa­nie pro­win­cji. Fr. Antho­ny Bezo KUTIERO, nowo wybra­ny asy­stent AFCOF (Afri­can Fede­ra­tion of Conven­tu­al Fran­ci­scans), zale­cił zatwier­dze­nie wnio­sku, podob­nie jak to następ­nie uczy­nił fr. Tade­usz ŚWIĄTKOWSKI w imie­niu poprzed­nie­go defi­ni­to­rium generalnego.
Wystą­pie­nia w auli były peł­ne entu­zja­zmu dla dro­gi prze­by­tej przez naszych współ­bra­ci w Afry­ce. Win­ni­śmy dzię­ko­wać Bogu za to, cze­go doko­na­no, i za to, co jesz­cze będzie moż­na zro­bić w przy­szło­ści. Gło­so­wa­nie odby­ło się przez akla­ma­cję i decy­zję pod­ję­to jednomyślnie.
W dru­giej czę­ści obrad fr. Maxi­mi­lia­nus Kalef SEMBIRING, kustosz kusto­dii pro­win­cjal­nej Nie­po­ka­la­ne­go Poczę­cia NMP w Indo­ne­zji, przed­sta­wił wnio­sek dzie­sią­ty: kapi­tu­ła gene­ral­na decy­du­je, że kusto­dia pro­win­cjal­na Maryi Nie­po­ka­la­nej w Indo­ne­zji, nale­żą­ca do pro­win­cji wło­skiej św. Anto­nie­go z Padwy (Wło­chy Pół­noc­ne), zosta­je ery­go­wa­na jako prowincja.
Fran­cisz­ka­nie w Indo­ne­zji mają 8 klasz­to­rów i oko­ło 75 pro­fe­sów solem­nych. Podej­mu­ją wie­le dzia­łań dusz­pa­ster­sko-cha­ry­ta­tyw­nych i tak­że tam per­spek­ty­wy na przy­szłość są bar­dzo obiecujące.
Fr. Rober­to BRANDINELLI, wika­riusz pro­win­cji mat­ki, oraz fr. Gio­van­ni Vol­tan, nowo wybra­ny asy­stent FIMP i były mini­ster pro­win­cjal­ny pro­win­cji mat­ki, wyra­zi­li swo­ją apro­ba­tę i podzię­ko­wa­li bra­ciom z kusto­dii za ich pra­cę. Fr. Bene­det­to Seung-jae BAEK, asy­stent gene­ral­ny FAMC (Fede­ra­tion of Asian Minor Conven­tu­als), rów­nież udzie­lił popar­cia dla wniosku.
Dys­ku­sja dodat­ko­wo uwy­dat­ni­ła wie­le dobra doko­na­ne­go przez naszych współ­bra­ci w Indo­ne­zji. Dzię­ku­je­my Bogu za udzie­lo­ne dary i za to, co jesz­cze otrzy­ma­my. Na koniec wnio­sek został zatwier­dzo­ny jed­no­gło­śnie przez aklamację.

Dzi­siej­sze pra­ce kapi­tu­ły zakoń­czy­ły się w połu­dnie. Po połu­dniu prze­wi­dzia­no wyciecz­kę do mia­stecz­ka Todi w pro­win­cji Perugia.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

W dzi­siej­szej Ewan­ge­lii przyj­rzy­my się umi­ło­wa­ne­mu ucznio­wi. Piotr pyta, czy pozo­sta­nie aż do dru­gie­go przyj­ścia. Jezus odpo­wia­da, że nie powin­no go to obcho­dzić. Wspól­no­ta nie­wła­ści­wie zro­zu­mia­ła te sło­wa i myśla­ła, że Jezus zło­żył obiet­ni­cę, aby zacho­wać go przy życiu aż do dru­gie­go przyj­ścia. Jezus tego nie potwier­dził, tyl­ko powie­dział Pio­tro­wi, że nie powi­nien się tym przejmować.
My, któ­rzy spra­wu­je­my wła­dzę w Zako­nie i w Koście­le, zawsze może­my być źle zro­zu­mia­ni. Nawet jeśli sta­ra­my się czy­nić dobro, nie­któ­rzy mogą pod­da­wać w wąt­pli­wość nasze moty­wa­cje. Cza­sa­mi sły­szy­my od innych o fał­szy­wych wia­do­mo­ściach na nasz temat.
Przy­po­mi­na mi to o pew­nym okre­sie, gdy ktoś roz­po­wia­dał kłam­stwa o tym, co robię. To napraw­dę mnie zra­ni­ło. Posze­dłem do nie­go, aby podzie­lić się tym, co napraw­dę czu­łem. Zapy­tał mnie: Jude, cze­go się boisz? Modli­łem się o to pyta­nie, a potem odpo­wie­dzia­łem, że bałem się utra­ty moje­go dobre­go imie­nia. Roze­śmiał się on i powie­dział: Jude, jesteś fran­cisz­ka­ni­nem, nie masz pra­wa do dobre­go imienia!
Dał mi do zro­zu­mie­nia, że obie­cy­wa­łem żyć „sine pro­prio” (bez nicze­go), ale poczu­łem się jak­by w posia­da­niu tego, co on i inni mówi­li o mnie. Spraw­my, by złe mówie­nie o nas nie pozwo­li­ło nas znisz­czyć. Jeśli jeste­śmy bez­względ­nie uczci­wy­mi zakon­ni­ka­mi, pew­ne­go dnia praw­da sta­nie się oczy­wi­sta. Jeśli tym­cza­sem musisz cier­pieć z powo­du krą­żą­cych plo­tek, podzię­kuj Bogu za moż­li­wość cier­pie­nia dla praw­dy. Z pew­no­ścią to cier­pie­nie oczy­ści two­je ser­ce z tego wszyst­kie­go, co nie pocho­dzi od Boga.