Poniedziałek, 3 czerwca

W dzisiejsze wspomnienie liturgiczne świętych męczenników ugandyjskich Karola Lwangi i towarzyszy Mszy św. przewodniczył fr. Franco BUONAMANO, minister prowincjalny prowincji włoskiej św. Franciszka z Asyżu (Włochy Środkowe). 

Życze­nia zło­żo­no dele­ga­tu­rze pro­win­cjal­nej w Ugan­dzie, a tak­że nowo wybra­ne­mu sekre­ta­rzo­wi gene­ral­ne­mu Zako­nu fr. Toma­szo­wi SZYMCZAKOWI z oka­zji 13. rocz­ni­cy świę­ceń kapłańskich.
Obra­dy kapi­tul­ne wzno­wił fr. Jerzy NOREL z pro­win­cji św. Mak­sy­mi­lia­na Marii Kol­be­go w Pol­sce (Gdańsk), któ­ry przed­sta­wił dru­gi w kolej­no­ści wnio­sek. Mowa jest w nim o tym, że kapi­tu­ła gene­ral­na zwra­ca się do zarzą­du Zako­nu o kon­ty­nu­owa­nie „Pro­jek­tu św. Bona­wen­tu­ra”, czy­li o zadba­nie o wykształ­ce­nie i przy­go­to­wa­nie nowych wykła­dow­ców i ani­ma­to­rów dla naszych ośrod­ków for­ma­cyj­nych i dla pro­wa­dze­nia kur­sów for­ma­cji usta­wicz­nej pro­mo­wa­nych przez fede­ra­cje i przez Zakon. Kapi­tu­ła zwra­ca się też o popie­ra­nie współ­pra­cy z ośrod­ka­mi stu­diów w Zako­nie poprzez wza­jem­ną wymia­nę wykła­dow­ców i eks­per­tów w róż­nych dys­cy­pli­nach nauko­wych, jak tych doty­czą­cych cha­ry­zma­tu, histo­rii czy tra­dy­cji Zako­nu. Po dys­ku­sji wnio­sek został pod­da­ny pod gło­so­wa­nie i zatwier­dzo­ny z pew­ny­mi popraw­ka­mi („iuxta modum”).
Po połu­dniu odby­ła się dys­ku­sja i gło­so­wa­nie doty­czą­ce kil­ku „iuxta modum”, któ­re oma­wia­no przed kil­ko­ma dnia­mi. Pierw­sza z zatwier­dzo­nych popra­wek doty­czy tych pro­win­cji, któ­re osią­gną licz­bę poni­żej 40 pro­fe­sów solem­nych i mają mniej niż 5 klasz­to­rów. Otóż zwy­czaj­nie nie speł­nia­ją one wymo­gów do bycia pro­win­cją i tym samym wcho­dzą w fazę przej­ścio­wą. W tym przy­pad­ku mini­ster gene­ral­ny powi­nien zadbać o oży­wie­nie jurys­dyk­cji albo nadać jej inny sta­tus prawny.
Kolej­ne „iuxta modum” odno­si się do usta­la­nia skła­dek na rzecz soli­dar­no­ści w obrę­bie danej jurys­dyk­cji, co nale­ży do kapi­tu­ły pro­win­cjal­nej lub kusto­dial­nej, albo do mini­stra pro­win­cjal­ne­go ze swo­im defi­ni­to­rium lub do kusto­sza ze swo­im definitorium.
Inny zatwier­dzo­ny arty­kuł mówi o asy­sten­cie mię­dzy­na­ro­do­wym Rycer­stwa Nie­po­ka­la­nej (MI). Jest nim mini­ster gene­ral­ny, któ­ry, po wysłu­cha­niu zda­nia swo­je­go defi­ni­to­rium, może wyzna­czyć jed­ne­go z zakon­ni­ków jako swo­je­go dele­ga­ta do spraw MI.
Omó­wio­no i zatwier­dzo­no też tekst, któ­ry uści­śla obsza­ry for­ma­cji począt­ko­wej i usta­wicz­nej. Zwra­ca się tu uwa­gę na naukę spo­łecz­ną Kościo­ła i jej zasto­so­wa­nie prak­tycz­ne, dusz­pa­ster­skie i homiletyczne.
Następ­ny dys­ku­to­wa­ny i zatwier­dzo­ny tekst doty­czy pro­jek­tów Zako­nu i poszcze­gól­nych jurys­dyk­cji. Muszą one zawsze brać pod uwa­gę prio­ry­tet naśla­do­wa­nia Chry­stu­sa w życiu bra­ter­skim i w formacji.
Ostat­ni zatwier­dzo­ny arty­kuł jest zupeł­nie nowy i prze­wi­du­je, że mini­ster gene­ral­ny, po kon­sul­ta­cji z fede­ra­cja­mi, może mia­no­wać na kapi­tu­łę gene­ral­ną, z peł­nym pra­wem gło­su, do sied­miu pro­fe­sów solem­nych, któ­rzy nie są kapłanami.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

Dzi­siaj obcho­dzi­my wspo­mnie­nie męczen­ni­ków Karo­la Lwan­gi i towa­rzy­szy. Pierw­sze czy­ta­nie pocho­dzi z Dru­giej Księ­gi Macha­bej­skiej i opo­wia­da o mat­ce i jej sied­miu synach zabi­tych jako męczen­ni­cy za wia­rę pod­czas prze­śla­do­wań Antio­cha Epi­fa­ne­sa. W Ewan­ge­lii sły­szy­my sło­wa Jezu­sa, któ­ry przy­po­mi­na swo­im uczniom, że na świe­cie dozna­ją uci­sku, ale On zwy­cię­żył świat.
Te czy­ta­nia każą nam zoba­czyć rze­czy z dwóch róż­nych punk­tów widze­nia: to co wyda­rza się histo­rycz­nie oraz głęb­sze zna­cze­nie tych wyda­rzeń, czy­li zawar­tą w nich praw­dę. Kie­dy mamy zbyt wie­le rze­czy do zro­bie­nia, nawet jeśli są dobry­mi i god­ny­mi pochwa­ły zada­nia­mi, nie mamy cza­su na kon­tem­plo­wa­nie głęb­sze­go sta­nu rze­czy i zapo­mi­na­my o war­to­ścio­wa­niu rze­czy na pozio­mie duchowym.
Brat, któ­ry umie­ra w bun­krze w Auschwitz, jest w rze­czy­wi­sto­ści świę­tym, któ­ry kocha Boga, bra­ci i swo­ich nie­przy­ja­ciół aż do śmier­ci. Może to być zakon­nik, któ­ry po wie­lu latach spra­wo­wa­nia wła­dzy podej­mu­je inne obo­wiąz­ki we wspól­no­cie, nie będąc dalej prze­ło­żo­nym, albo zakon­nik, któ­ry przyj­mu­je jakąś zmia­nę jako wolę Bożą i znaj­du­je sens w każ­dej podej­mo­wa­nej czyn­no­ści. Tak samo zakon­nik, któ­ry nie może się leczyć, ponie­waż jest cho­ry lub w pode­szłym wie­ku i musi być wspo­ma­ga­ny przez innych; może być to zakon­nik, któ­ry przyj­mu­je pomoc współ­bra­ci i na nowo odnaj­du­je swo­je powo­ła­nie jako ten, któ­ry może dać bra­tu moż­li­wość wyra­że­nia miło­ści i służ­by w opie­ce nad nim.

Wszyst­ko zale­ży od tego, jak patrzy się na daną sytuację.