Piątek, 7 czerwca

Dzisiaj obchodziliśmy wspomnienie błogosławionych męczenników z Pariacoto w Peru: fr. Michała TOMASZKA i fr. Zbigniewa STRZAŁKOWSKIEGO. Mszy św. przewodniczył fr. Dariusz MAZUREK, delegat delegatury prowincjalnej w Peru. 

W homi­lii fr. Jude przy­po­mniał, że Jezus „uzdro­wił” zapar­cie się Pio­tra poprzez trzy­krot­ne pyta­nie o jego miłość do Nie­go. Dobry Pasterz powie­rza swo­ją owczar­nię wła­śnie Pio­tro­wi, któ­ry będzie musiał prze­zwy­cię­żyć wszyst­kie swo­je lęki mocą Ducha Świę­te­go. Na tej kapi­tu­le współ­bra­cia, któ­rzy peł­nią funk­cje zwią­za­ne ze spra­wo­wa­niem wła­dzy, win­ni zawsze pytać się, czy podą­ża­ją za logi­ką miło­ści czy władzy.
W auli sekre­tarz gene­ral­ny zło­żył życze­nia fr. Jaro­sła­wo­wi WYSOCZAŃSKIEMU, któ­ry obcho­dzi 33. rocz­ni­cę świę­ceń kapłańskich.
Następ­nie otwar­to dys­ku­sję nad nowym wnio­skiem, któ­ry w imie­niu CFF (Conven­tu­al Fran­ci­scan Fede­ra­tion) zapre­zen­to­wał fr. Way­ne HELLMANN, mini­ster pro­win­cjal­ny pro­win­cji NMP Pocie­szy­ciel­ki Stra­pio­nych w USA. Zawar­ta jest w nim proś­ba skie­ro­wa­na do zarzą­du Zako­nu o prze­pro­wa­dze­nie stu­dium na temat moż­li­wej reor­ga­ni­za­cji fede­ra­cji Zako­nu. Skład obec­nych fede­ra­cji, zda­niem auto­rów wnio­sku, nie uwzględ­nia aktu­al­nej sytu­acji liczeb­nej, kul­tu­ro­wej, języ­ko­wej i geo­gra­ficz­nej zakon­ni­ków. Po dys­ku­sji wnio­sek został zatwierdzony.
Fr. Dariusz MAZUREK przed­sta­wił tekst alter­na­tyw­ny do pierw­sze­go wnio­sku, któ­ry odno­si się do misji. Dla zapew­nie­nia więk­szej sta­bil­no­ści we współ­pra­cy mię­dzy pro­win­cja­mi nale­ży zawie­rać odpo­wied­nie umo­wy. W bada­niu fran­cisz­kań­skich mode­li misji powi­nien być odpo­wied­ni dobór środ­ków, uwzględ­nia­ją­cy war­tość ubó­stwa w cha­ry­zma­cie Zako­nu i pro­mu­ją­cy w mia­rę moż­li­wo­ści bez­po­śred­nie zaan­ga­żo­wa­nie osób świec­kich w dzia­łal­ność misyj­ną. Zwra­ca się też uwa­gę na zre­or­ga­ni­zo­wa­nie sekre­ta­ria­tu gene­ral­ne­go ds. misji (SGAM) w taki spo­sób, aby zbie­rał i ana­li­zo­wał infor­ma­cje o sta­nie naszych misji, przed­kła­dał pro­gra­my roz­wo­ju misji już ist­nie­ją­cych, opra­co­wy­wał pro­jek­ty doty­czą­ce nowych pla­có­wek misyj­nych, koor­dy­no­wał ini­cja­ty­wy misyj­ne na rzecz nowej ewan­ge­li­za­cji, powo­łał gru­pę robo­czą do osią­gnię­cia i wery­fi­ko­wa­nia wyszcze­gól­nio­nych wyżej celów. Po dys­ku­sji wnio­sek z pew­ny­mi popraw­ka­mi („iuxta modum”) został zatwierdzony.
Fr. Gaspa­re LA BARBERA, mini­ster pro­win­cjal­ny pro­win­cji świę­tych Aga­ty i Łucji (Sycy­lia), przed­ło­żył tekst alter­na­tyw­ny do jede­na­ste­go wnio­sku, któ­ry mówi o zre­or­ga­ni­zo­wa­niu jurys­dyk­cji we Wło­szech połu­dnio­wych: pro­win­cji świę­tych Ber­nar­dy­na i Anio­ła (Abru­zja), pro­win­cji nasze­go Sera­fic­kie­go Ojca św. Fran­cisz­ka (Neapol), pro­win­cji świę­tych Miko­ła­ja i Anio­ła (Apu­lia), pro­win­cji świę­tych Aga­ty i Łucji (Sycy­lia), kusto­dii pro­win­cjal­nej świę­tych Danie­la i Towa­rzy­szy męczen­ni­ków (Kala­bria). Wnio­sek ten nie był oma­wia­ny w auli i stąd ojco­wie kapi­tul­ni zatrzy­ma­li się nad tek­stem już zmie­nio­nym. Nowa pro­po­zy­cja obej­mu­je połą­cze­nie pię­ciu jurys­dyk­cji w jed­ną pro­win­cję, ale dopie­ro na dru­gim eta­pie. Pierw­szym eta­pem będzie połą­cze­nie Abru­zji i Apu­lii w jed­ną pro­win­cję, Sycy­lii i Kala­brii w jed­ną pro­win­cję, zaś Neapol przed połą­cze­niem się z inny­mi jurys­dyk­cja­mi ma naj­pierw zre­or­ga­ni­zo­wać swo­je pla­ców­ki. Cały ten pro­ces potrwa do Wiel­ka­no­cy 2024 r. i będzie pro­wa­dzo­ny pod kie­run­kiem mini­stra gene­ral­ne­go ze swo­im defi­ni­to­rium. Po dłu­giej i szcze­gó­ło­wej deba­cie zaapro­bo­wa­no tekst wniosku.
W dal­szej czę­ści obrad powró­co­no do Sta­tu­tów gene­ral­nych. Po zatwier­dze­niu wszyst­kich arty­ku­łów, „iuxta modum” i nanie­sio­nych zmian odby­ło się gło­so­wa­nie doty­czą­ce poszcze­gól­nych roz­dzia­łów, a na koniec pod­da­no pod gło­so­wa­nie całość doku­men­tu i uchwa­lo­no go jednogłośnie.
Z kolei omó­wio­no zmia­ny wpro­wa­dzo­ne w Sta­tu­cie spe­cjal­nym dla kusto­dii Świę­te­go Klasz­to­ru w Asy­żu. Posta­no­wio­no, że głos czyn­ny i bier­ny na kapi­tu­le kusto­dial­nej zwy­czaj­nej czy nad­zwy­czaj­nej posia­da­ją wszy­scy bra­cia pro­fe­si solem­ni afi­lio­wa­ni do kusto­dii, zarów­no na sta­łe jak i na czas okre­ślo­ny, oraz w niej prze­by­wa­ją­cy na mocy listu obe­dien­cyj­ne­go. Po prze­gło­so­wa­niu każ­de­go roz­dzia­łu, a na koniec całe­go tek­stu, Sta­tut spe­cjal­ny dla Asy­żu został zaaprobowany.
Potem przy­stą­pio­no do omó­wie­nia i zatwier­dze­nia nie­któ­rych „iuxta modum” do trze­cie­go wnio­sku, któ­ry mówi o rela­cji ze świec­ki­mi. Stwier­dza się tu, że od każ­dej jurys­dyk­cji wyma­ga się przy­go­to­wa­nia spra­woz­da­nia na temat współ­pra­cy ze świec­ki­mi, w któ­rym nale­ży podzie­lić się wła­snym doświad­cze­niem, przy­bli­żyć roze­zna­nie obec­nej sytu­acji, upo­wszech­nić spraw­dzo­ne roz­wią­za­nia i okre­ślić fran­cisz­kań­skie wzor­ce na przy­szłość. Suge­ru­je się zapla­no­wa­nie spo­tka­nia prowincjalnego/kustodialnego zakon­ni­ków i świec­kich, aby, wysłu­chu­jąc się nawza­jem, zasta­no­wić się nad nie­któ­ry­mi wspól­ny­mi pro­jek­ta­mi ewan­ge­li­za­cyj­ny­mi oraz nad pro­mo­cją i ani­ma­cją powo­łań do życia konsekrowanego.
Na koniec prze­gło­so­wa­no „iuxta modum” do pią­te­go wnio­sku, któ­ry doty­czy korzy­sta­nia z nowych środ­ków komu­ni­ka­cji spo­łecz­nej. Zwró­co­no się tu do zarzą­du Zako­nu o usta­le­nie wytycz­nych do 2021 r., któ­re z kolei mają zacząć obo­wią­zy­wać w jurys­dyk­cjach przed 2022 r.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

W dzi­siej­szej Ewan­ge­lii Jezus trzy razy pyta Pio­tra: „Czy miłu­jesz Mnie?” Jasne jest, że trzy pyta­nia zosta­ły posta­wio­ne po to, aby „napra­wić” trzy­krot­ne zapar­cie się. Co wię­cej, po hebraj­sku powie­dze­nie cze­goś trzy razy jest wyra­że­niem dosko­na­ło­ści. Piotr był tym, któ­ry trzy razy zaparł się Jezu­sa, a teraz sta­je się naj­bar­dziej umi­ło­wa­nym uczniem.
Jezus prze­ka­zu­je Pio­tro­wi wła­dzę paster­ską. U Jana Jezus jest dobrym Paste­rzem i teraz powie­rza tę odpo­wie­dzial­ność Pio­tro­wi. Musi­my pamię­tać, że ten frag­ment został napi­sa­ny wie­le lat po śmier­ci Pio­tra i z tego wzglę­du mówi nie tyl­ko o tym kon­kret­nym apo­sto­le, ale tak­że o auto­ry­te­cie jego następców.
Wła­dza Pio­tra, jak i wła­dza w naszej wspól­no­cie, opie­ra się na miło­ści. Wła­dza w Koście­le nie może być kwe­stią rzą­dze­nia, ale służ­by. Pamię­ta­my posta­wę św. Fran­cisz­ka, gdy mówił o wła­dzy. Pod­czas gdy każ­dy zakon­nik musi oka­zy­wać posłu­szeń­stwo, mini­ster nie może dążyć do zdo­by­cia i utrzy­ma­nia funk­cji zwią­za­nych z rządzeniem.

Czy napraw­dę kocham bra­ci, któ­rym słu­żę? Czy uwa­żam moją posłu­gę za przy­wi­lej, przez któ­ry Bóg dał mi moż­li­wość obumar­cia dla sie­bie same­go, aby służyć?