Piątek, 14 czerwca

Dzień rozpoczął się spotkaniem w auli o godz. 10 od złożenia życzeń fr. Miljenko HONTIĆ z prowincji św. Hieronima w Chorwacji z okazji 27. rocznicy święceń kapłańskich. 

Fr. Jerzy NOREL z pro­win­cji św. Mak­sy­mi­lia­na Marii Kol­be­go w Pol­sce (Gdańsk) zapre­zen­to­wał kurs mię­dzy­fran­cisz­kań­ski „Emaus”. Jest to ini­cja­ty­wa zwią­za­na z for­ma­cją usta­wicz­ną, pro­wa­dzo­na w języ­ku wło­skim, koor­dy­no­wa­na przez wspól­no­tę mię­dzy­fran­cisz­kań­ską i kusto­dię Zie­mi Świę­tej Zako­nu Bra­ci Mniej­szych. Kurs skie­ro­wa­ny jest do bra­ci, któ­rzy są co naj­mniej 10 lat po ślu­bach wie­czy­stych, i ma na celu odno­wę ducho­wą pod­ję­tą z więk­szą odwa­gą. Trwa 5 tygo­dni, od 28 wrze­śnia do 3 listo­pa­da 2019 r., zaś kolej­ny etap nastą­pi w 2020 r. i będzie pro­wa­dzo­ny w języ­ku angiel­skim. Licz­ba uczest­ni­ków jest ogra­ni­czo­na do 12 bra­ci, po 6 z jed­nej rodzi­ny zakon­nej, aby zapew­nić praw­dzi­we doświad­cze­nie bra­ter­stwa. Zapi­sy potrwa­ją do 15 lip­ca 2019 r.
Fr. Leo PAYYAPPILLY, mini­ster pro­win­cjal­ny pro­win­cji św. Mak­sy­mi­lia­na Marii Kol­be­go w Indiach, uka­zał sytu­ację w regio­nie Kera­la, dotknię­tym w zeszłym roku przez powódź. Przed­sta­wił zesta­wie­nie tego, co prze­ka­za­ły nasze jurys­dyk­cje, i podzię­ko­wał wszyst­kim współ­bra­ciom za ich pomoc i bliskość.
Z kolei wzno­wio­no dys­ku­sję nad wnio­skiem o finan­so­wa­niu misji, prze­for­mu­ło­wa­nym przez radę pre­zy­dial­ną. Nowy wnio­sek nosi tytuł „pro­jek­ty misyj­ne” i przed­sta­wił go fr. Fran­ce­sco RAVAIOLI z pro­win­cji wło­skiej św. Anto­nie­go z Padwy (Wło­chy Pół­noc­ne). Kapi­tu­ła gene­ral­na zwra­ca się do mini­stra gene­ral­ne­go ze swo­im defi­ni­to­rium, aby w ramach reor­ga­ni­za­cji sekre­ta­ria­tu ds. ani­ma­cji misyj­nej roz­wa­żyć utwo­rze­nie biu­ra zaj­mu­ją­ce­go się pro­mo­wa­niem pro­jek­tów misyj­nych w Zako­nie. Po dys­ku­sji wnio­sek został zaapro­bo­wa­ny bez popra­wek („iuxta modum”).
Następ­nie przy­stą­pio­no do dys­ku­sji nad „Ratio stu­dio­rum”. Fr. Ema­nu­ele Rimo­li, sekre­tarz-nota­riusz kapi­tu­ły, stre­ścił pra­ce nad obec­nym tek­stem doku­men­tu. Pod­kre­ślił, że wysłu­cha­no opi­nii z ośrod­ków stu­diów Zako­nu, a potem zebra­ny mate­riał został usys­te­ma­ty­zo­wa­ny w ten spo­sób, by zara­dzić wszyst­kim wysu­nię­tym kwe­stiom pro­ble­ma­tycz­nym. Pra­cę kon­ty­nu­owa­no w cetu­sach, któ­re uwzględ­ni­ły moc­ne stro­ny tek­stu, zauwa­żo­ne pro­ble­my i wska­za­ne suge­stie. Po połu­dniu sekre­ta­rze cetu­sów zre­la­cjo­no­wa­li w auli pod­su­mo­wa­nie pod­ję­tej dyskusji.
W dal­szym cią­gu odby­ło się gło­so­wa­nie nad wnio­skiem przy­go­to­wa­nym przez radę pre­zy­dial­ną, któ­ry doty­czył „Disce­po­la­to fran­ce­sca­no” i „Ratio stu­dio­rum”. Kapi­tu­ła gene­ral­na zwra­ca się do mini­stra gene­ral­ne­go ze swo­im defi­ni­to­rium o doko­na­nie rewi­zji „Disce­po­la­to fran­ce­sca­no” i „Ratio stu­dio­rum”, uwzględ­nia­jąc suge­stie otrzy­ma­ne na sesji kapi­tul­nej. „Disce­po­la­to fran­ce­sca­no” ma być zatwier­dze­nie „ad expe­ri­men­tum” przez defi­ni­to­rium do 2022 r. i przed­ło­żo­ne do zatwier­dze­nia na kapi­tu­le gene­ral­nej zwy­czaj­nej w 2025 r. Z kolei „Ratio stu­dio­rum” będzie defi­ni­tyw­nie zatwier­dzo­ne przez defi­ni­to­rium do 2022 r., gdyż „Kon­sty­tu­cje” nie wyma­ga­ją zatwier­dze­nia tego doku­men­tu na kapi­tu­le generalnej.
Ojco­wie kapi­tul­ni ponow­nie spo­tka­li się w cetu­sach, aby wypra­co­wać wska­za­nia doty­czą­ce następ­nej kapi­tu­ły gene­ral­nej zwy­czaj­nej w 2025 r., jak tego wyma­ga „Dyrek­to­rium”. Suge­stie zebra­ne przez cetu­sy zosta­ły przed­sta­wio­ne w auli, zaś prze­wa­ża­ją­cym wnio­skiem jest odby­cie kapi­tu­ły w Asy­żu lub oko­li­cach oraz skró­ce­nie cza­su obrad kapitulnych.

Dzień zakoń­czył się Mszą św. i „ostat­nim” spo­tka­niem bra­ter­skim po kola­cji, gdyż praw­do­po­dob­nie pra­ce kapi­tu­ły zakoń­czą się jutro.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

W tym pięk­nym frag­men­cie z Dru­gie­go listu do Koryn­tian sły­szy­my św. Paw­ła mówią­ce­go o sobie i o apo­sto­łach jako naczy­niach gli­nia­nych. Cho­ciaż zawie­ra­ją ukry­ty skarb, czy­li życie, śmierć i zmar­twych­wsta­nie Chry­stu­sa, to oni sami uzna­ją się za kru­chych. Byli chło­sta­ni, biczo­wa­ni i wię­zie­ni. Wro­go­wie wia­ry mogli łatwo ich zabić, ale sło­wo Boże nie może ulec skrępowaniu.
Zmie­rza­jąc do zakoń­cze­nia kapi­tu­ły dobrze jest zasta­no­wić się nad samym sobą i nad inny­mi brać­mi. Jeste­śmy tym, kim jeste­śmy. Mamy wie­lu dobrych współ­bra­ci i wie­lu chcą­cych być dobry­mi. Mamy swo­je wady i popeł­nia­my błę­dy. Jed­nak mimo to Bóg dzia­ła poprzez nas. Jeśli mamy jakieś wąt­pli­wo­ści, może­my zapy­tać ludzi, z któ­ry­mi pra­cu­je­my. Z nie­licz­ny­mi wyjąt­ka­mi wszy­scy mówią dobrze o nas i o tym, co robimy.
Tak, jeste­śmy naczy­nia­mi gli­nia­ny­mi, ale skarb lśni poprzez nas. Dzię­kuj­my Bogu za ten dar. To, co Bóg czy­ni poprzez nas, jest o wie­le więk­sze niż mogli­śmy się spo­dzie­wać.