Niedziela, 19 maja

Dla uczestników kapituły dzień dzisiejszy był dniem refleksji i modlitwy.
 

O godz. 10 mini­ster gene­ral­ny przed­sta­wił pre­le­gen­ta: kard. Luis Anto­nio GOKIM TAGLE, arcy­bi­sku­pa metro­po­li­tę Mani­li (Fili­pi­ny) i prze­wod­ni­czą­ce­go Cari­tas Internationalis.
W swo­im pierw­szym wystą­pie­niu poru­szył temat „pro­roc­twa”. Według arcy­bi­sku­pa wszy­scy zakon­ni­cy muszą się zapy­tać o swój wła­sny spo­sób gło­sze­nia Ewan­ge­lii. W dzi­siej­szych cza­sach dozna­je­my trud­no­ści zwią­za­nych z glo­ba­li­za­cją, może­my wie­dzieć wszyst­ko o wszyst­kich, ale mamy trud­no­ści z gło­sze­niem praw­dy, któ­ra zbawia.
Naj­więk­szym wyzwa­niem, jakie poja­wia się przed nami jako gło­si­cie­la­mi Chry­stu­sa, jest zbyt­nie zanie­po­ko­je­nie stra­te­gia­mi, tech­ni­ka­mi komu­ni­ka­cji, jak gdy­by­śmy mie­li być eks­per­ta­mi od rekla­my. Nasza prze­po­wia­da­nie musi tym­cza­sem wyzwa­lać ludzi, a nie mani­pu­lo­wać, jak to czę­sto czy­nią media, bar­dziej zain­te­re­so­wa­ne wpro­wa­dze­niem w zdu­mie­nie niż poda­niem prawdy.
Roz­wią­za­nie pole­ga na podą­ża­niu za wzo­rem Jezu­sa Chry­stu­sa, któ­ry swo­je prze­po­wia­da­nie zawsze zaczy­nał od kon­kret­nych rze­czy­wi­sto­ści ludz­kich, a przede wszyst­kim pró­bo­wał nawią­zać rela­cję z ludź­mi. Świat potrze­bu­je świad­ków. Stąd też kar­dy­nał zakoń­czył swo­je prze­mó­wie­nie, przy­po­mi­na­jąc nie­któ­re kon­kret­ne sytu­acje, na przy­kład w Syrii, Liba­nie i na Fili­pi­nach. W takich realiach nale­ży zamilk­nąć w obli­czu nie­do­li i wobec dobra, jakie moż­na spo­tkać w udrę­czo­nych ludziach. W tym zakon­ni­cy mogą być pro­ro­ka­mi, gło­sząc zba­wie­nie zmar­twych­wsta­łe­go Chry­stu­sa, sta­ra­jąc się być auten­tycz­ny­mi i spój­ny­mi w tym, co głoszą.
O godz. 11.30 zosta­ła odpra­wio­na Msza św. w bazy­li­ce dol­nej św. Fran­cisz­ka, któ­rej prze­wod­ni­czył wspo­mnia­ny kar­dy­nał w oto­cze­niu ojców kapi­tul­nych, współ­bra­ci ze wspól­no­ty Świę­te­go Klasz­to­ru i licz­nych wier­nych świec­kich. W homi­lii wygło­szo­nej po wło­sku i angiel­sku ude­rzy­ła po pro­stu pro­sto­ta, z jaką zapro­po­no­wał ewan­ge­licz­ne przy­ka­za­nie miło­ści. Żyją­cych w związ­ku mał­żeń­skim popro­sił o pod­nie­sie­nie ręki i zwra­ca­jąc się do nich zachę­cił, aby kocha­li swo­ich mał­żon­ków i dzie­ci, jak kocha ich Jezus, któ­ry nigdy nas nie opusz­cza. Następ­nie zwró­cił się do zakon­ni­ków i żar­tu­jąc, że nie pod­nie­śli ręki, wezwał do takiej samej miło­ści, jaką kocha Jezus, czy­li zawsze pozo­sta­jąc bli­sko braci.
Po połu­dniu o godz. 17 odmó­wio­no Nie­szpo­ry, a następ­nie wysłu­cha­no dru­giej kon­fe­ren­cji na temat misji w obli­czu prze­mian. Kar­dy­nał stwier­dził, że życie ludz­kie zawsze jest nazna­czo­ne zmia­na­mi, ale cho­dzi o to, by uchwy­cić każ­dą chwi­lę ist­nie­nia jako pozy­tyw­ną szan­sę. Powo­ła­nie na urząd mini­stra gene­ral­ne­go rów­nież może być przy­ję­te jako bło­go­sła­wień­stwo, mimo wszyst­kich trud­no­ści, jakie się z tym wiążą.
Następ­nie popro­sił każ­de­go z człon­ków kapi­tu­ły o doko­na­nie rachun­ku sumie­nia: jakich zmian w nas samych, w bra­ciach, w Koście­le i w spo­łe­czeń­stwie pra­gnie­my lub oba­wia­my się? W tym histo­rycz­nym momen­cie naj­sil­niej­szą zmia­ną jest roz­wój Inter­ne­tu: czy umie­my dostrzec w tym moż­li­wo­ści dla naszej misji? Wie­le jest moż­li­wo­ści odno­wy dla Kościo­ła; musi­my być zatem zdol­ni do dia­lo­gu, dzie­le­nia się i nowe­go życia wobec wszyst­kich ludzi.
Na koniec była oka­zja do roz­mo­wy z kard. Luis Anto­nio. Waż­ną zachę­tą, jaką pozo­sta­wił nam fran­cisz­ka­nom, jest wezwa­nie do bycia świę­ty­mi, w pro­sto­cie i codzien­nych trud­no­ściach w każ­dej dzie­dzi­nie społecznej.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz