Wspominaliśmy św. Rytę z Cascii w dniu, w którym wieczorem powierzyliśmy się opiece naszych świętych i błogosławionych.
Porannej Mszy św. przewodniczył sekretarz generalny fr. Vincenzo MARCOLI, który na wstępie przypomniał o 20. rocznicy święceń kapłańskich fr. Dariusza SZYMBORSKIEGO, kustosza prowincjalnego kustodii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Tanzanii.
W homilii fr. Jude podjął się porównania między soborem jerozolimskim a naszą kapitułą. Jak to stało się w przypadku apostołów, tak samo ojcowie kapitulni winni poszukiwać prawdy w Duchu Świętym: aby do niej dojść, muszą bezstronnie wysłuchać każdej opinii, muszą wysłuchać brata, aby nauczyć się od niego czegoś istotnego.
Obrady w auli rozpoczęły się od wręczenia wszystkim uczestnikom relikwii naszego błogosławionego męczennika Karola Bożego MURIASA, czego dokonał postulator generalny fr. Damian-Gheorghe PĂTRAŞCU.
W dalszej części wysłuchano sprawozdań przedłożonych przez odpowiedzialnych za poszczególne urzędy generalne.
Fr. Germano TOGNETTI, delegat generalny ds. drugiego Zakonu i instytutów afiliowanych, podkreślił istotne znaczenie powołania klariańskiego, które poniekąd uzupełnia nasze powołanie, oraz nawiązał do problemów wielu klasztorów, gdzie jest mało sióstr, a przy tym są one w podeszłym wieku.
Fr. Alfred PARAMBAKATHU, asystent generalny ds. Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, potwierdził bardzo dobrą współpracę z asystentami z innych rodzin franciszkańskich i nadmienił o konieczności wychowania młodych zakonników w duchu poznania i szerzenia FZŚ.
Fr. Raffaele DI MURO, prezes międzynarodowy Rycerstwa Niepokalanej, wspomniał m.in. zmarłą prezes Raffaellę Aguzzoni († 5 listopada 2015 r.) i obchody stulecia założenia MI, które odbyły się w latach 2016–2017.
Sekretarz kapituły poinformował o śmierci naszego współbrata fr. Giuseppe UNGARO z włoskiej prowincji św. Antoniego z Padwy; urodził się 27 maja 1919 r. w Padwie, śluby wieczyste złożył 4 października 1941 r., a święcenia kapłańskie otrzymał 6 czerwca 1943 r.
Fr. Nicola ROSA, ekonom generalny, przedstawił swoje sprawozdanie m.in. przy pomocy slajdów wyświetlanych na ekranie. W ramach nawiązanego dialogu w szczególny sposób poruszono kwestię współpracy między różnymi jurysdykcjami i federacjami. Zawsze konieczne jest wsparcie dla współbraci pracujących na misjach czy przebywających w trudnych realiach społecznych, jak i odbywających formację początkową.
Fr. Louis PANTHIRUVELIL, sekretarz generalny ds. formacji, swoje sprawozdanie podzielił na poszczególne rejony geograficzne, wykazując mocne strony i kwestie problematyczne, a zwłaszcza te dotyczące ciągle aktualnego wyzwania, jakim jest formacja wychowawców.
Fr. Jarosław WYSOCZAŃSKI, sekretarz generalny ds. formacji, nadał priorytet kształtowaniu i umocnieniu ducha misyjnego w Zakonie oraz projektowi nowych obecności w Afryce, Azji i Ziemi Świętej.
Przed kolacją ojcowie kapitulni zgromadzili się w bazylice górnej na „modlitwie ze świętymi naszego Zakonu”. Nabożeństwo liturgiczne przygotował przez fr. Damian i w jego trakcie powierzono przebieg kapituły tym naszym współbraciom, którzy osiągnęli pełnię życia w Bogu.
Fr. Aurelio ERCOLI, kronikarz
Pierwsze czytanie ukazuje spotkanie apostołów z Pawłem i Barnabą w Jerozolimie. Często nazywamy to spotkanie pierwszym soborem Kościoła. Apostołowie spotkali się, aby zdecydować, jakie wymagania stawiać poganom, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo. Czy należy ich obrzezać? Czy powinni przestrzegać żydowskich przepisów dotyczących spożywania pokarmów?
To spotkanie przypomina nam, że nie ma potrzeby, by wszyscy zgadzali się z tym, w jaki sposób musimy żyć naszym charyzmatem w XXI wieku. Podobnie jak apostołowie, spotykamy się, aby dyskutować o naszym życiu w Duchu Świętym, aby ocenić to, co stanowi wartość, i to, co należy zmienić.
Możemy mieć różne opinie, bo przecież nikt z nas nie ma monopolu na Ducha Świętego. Musimy jednak dyskutować z miłością i wzajemnym szacunkiem. Musimy być gotowi przyjąć, że to co uznawaliśmy za prawdziwe i słuszne, nie zawsze jest tym, do czego wzywa nas Duch.
Miejmy nadzieję, że pod koniec kapituły będziemy mogli powtórzyć to, co apostołowie napisali do wspólnot chrześcijańskich: my i Duch Święty postanowiliśmy… Niemniej jednak muszę przyznać, że to zdanie wydaje mi się nieco dziwne, jakby apostołowie podjęli decyzję, a wspominają o Duchu tylko po to, aby położyć większy nacisk. Nawiązując do decyzji, które zostaną podjęte na najbliższe lata, może lepiej będzie powiedzieć: Duch Święty nas prowadził, my słuchaliśmy Go i daliśmy nasze przyzwolenie.