Środa, 22 maja

Wspominaliśmy św. Rytę z Cascii w dniu, w którym wieczorem powierzyliśmy się opiece naszych świętych i błogosławionych.

Poran­nej Mszy św. prze­wod­ni­czył sekre­tarz gene­ral­ny fr. Vin­cen­zo MARCOLI, któ­ry na wstę­pie przy­po­mniał o 20. rocz­ni­cy świę­ceń kapłań­skich fr. Dariu­sza SZYMBORSKIEGO, kusto­sza pro­win­cjal­ne­go kusto­dii św. Mak­sy­mi­lia­na Marii Kol­be­go w Tanzanii.
W homi­lii fr. Jude pod­jął się porów­na­nia mię­dzy sobo­rem jero­zo­lim­skim a naszą kapi­tu­łą. Jak to sta­ło się w przy­pad­ku apo­sto­łów, tak samo ojco­wie kapi­tul­ni win­ni poszu­ki­wać praw­dy w Duchu Świę­tym: aby do niej dojść, muszą bez­stron­nie wysłu­chać każ­dej opi­nii, muszą wysłu­chać bra­ta, aby nauczyć się od nie­go cze­goś istotnego.
Obra­dy w auli roz­po­czę­ły się od wrę­cze­nia wszyst­kim uczest­ni­kom reli­kwii nasze­go bło­go­sła­wio­ne­go męczen­ni­ka Karo­la Boże­go MURIASA, cze­go doko­nał postu­la­tor gene­ral­ny fr. Damian-Ghe­or­ghe PĂTRAŞCU.
W dal­szej czę­ści wysłu­cha­no spra­woz­dań przed­ło­żo­nych przez odpo­wie­dzial­nych za poszcze­gól­ne urzę­dy generalne.
Fr. Ger­ma­no TOGNETTI, dele­gat gene­ral­ny ds. dru­gie­go Zako­nu i insty­tu­tów afi­lio­wa­nych, pod­kre­ślił istot­ne zna­cze­nie powo­ła­nia kla­riań­skie­go, któ­re ponie­kąd uzu­peł­nia nasze powo­ła­nie, oraz nawią­zał do pro­ble­mów wie­lu klasz­to­rów, gdzie jest mało sióstr, a przy tym są one w pode­szłym wieku.
Fr. Alfred PARAMBAKATHU, asy­stent gene­ral­ny ds. Fran­cisz­kań­skie­go Zako­nu Świec­kich, potwier­dził bar­dzo dobrą współ­pra­cę z asy­sten­ta­mi z innych rodzin fran­cisz­kań­skich i nad­mie­nił o koniecz­no­ści wycho­wa­nia mło­dych zakon­ni­ków w duchu pozna­nia i sze­rze­nia FZŚ.
Fr. Raf­fa­ele DI MURO, pre­zes mię­dzy­na­ro­do­wy Rycer­stwa Nie­po­ka­la­nej, wspo­mniał m.in. zmar­łą pre­zes Raf­fa­el­lę Aguz­zo­ni († 5 listo­pa­da 2015 r.) i obcho­dy stu­le­cia zało­że­nia MI, któ­re odby­ły się w latach 2016–2017.
Sekre­tarz kapi­tu­ły poin­for­mo­wał o śmier­ci nasze­go współ­bra­ta fr. Giu­sep­pe UNGARO z wło­skiej pro­win­cji św. Anto­nie­go z Padwy; uro­dził się 27 maja 1919 r. w Padwie, ślu­by wie­czy­ste zło­żył 4 paź­dzier­ni­ka 1941 r., a świę­ce­nia kapłań­skie otrzy­mał 6 czerw­ca 1943 r.
Fr. Nico­la ROSA, eko­nom gene­ral­ny, przed­sta­wił swo­je spra­woz­da­nie m.in. przy pomo­cy slaj­dów wyświe­tla­nych na ekra­nie. W ramach nawią­za­ne­go dia­lo­gu w szcze­gól­ny spo­sób poru­szo­no kwe­stię współ­pra­cy mię­dzy róż­ny­mi jurys­dyk­cja­mi i fede­ra­cja­mi. Zawsze koniecz­ne jest wspar­cie dla współ­bra­ci pra­cu­ją­cych na misjach czy prze­by­wa­ją­cych w trud­nych realiach spo­łecz­nych, jak i odby­wa­ją­cych for­ma­cję początkową.
Fr. Louis PANTHIRUVELIL, sekre­tarz gene­ral­ny ds. for­ma­cji, swo­je spra­woz­da­nie podzie­lił na poszcze­gól­ne rejo­ny geo­gra­ficz­ne, wyka­zu­jąc moc­ne stro­ny i kwe­stie pro­ble­ma­tycz­ne, a zwłasz­cza te doty­czą­ce cią­gle aktu­al­ne­go wyzwa­nia, jakim jest for­ma­cja wychowawców.
Fr. Jaro­sław WYSOCZAŃSKI, sekre­tarz gene­ral­ny ds. for­ma­cji, nadał prio­ry­tet kształ­to­wa­niu i umoc­nie­niu ducha misyj­ne­go w Zako­nie oraz pro­jek­to­wi nowych obec­no­ści w Afry­ce, Azji i Zie­mi Świętej.
Przed kola­cją ojco­wie kapi­tul­ni zgro­ma­dzi­li się w bazy­li­ce gór­nej na „modli­twie ze świę­ty­mi nasze­go Zako­nu”. Nabo­żeń­stwo litur­gicz­ne przy­go­to­wał przez fr. Damian i w jego trak­cie powie­rzo­no prze­bieg kapi­tu­ły tym naszym współ­bra­ciom, któ­rzy osią­gnę­li peł­nię życia w Bogu.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

Pierw­sze czy­ta­nie uka­zu­je spo­tka­nie apo­sto­łów z Paw­łem i Bar­na­bą w Jero­zo­li­mie. Czę­sto nazy­wa­my to spo­tka­nie pierw­szym sobo­rem Kościo­ła. Apo­sto­ło­wie spo­tka­li się, aby zde­cy­do­wać, jakie wyma­ga­nia sta­wiać poga­nom, któ­rzy nawró­ci­li się na chrze­ści­jań­stwo. Czy nale­ży ich obrze­zać? Czy powin­ni prze­strze­gać żydow­skich prze­pi­sów doty­czą­cych spo­ży­wa­nia pokarmów?
To spo­tka­nie przy­po­mi­na nam, że nie ma potrze­by, by wszy­scy zga­dza­li się z tym, w jaki spo­sób musi­my żyć naszym cha­ry­zma­tem w XXI wie­ku. Podob­nie jak apo­sto­ło­wie, spo­ty­ka­my się, aby dys­ku­to­wać o naszym życiu w Duchu Świę­tym, aby oce­nić to, co sta­no­wi war­tość, i to, co nale­ży zmienić.
Może­my mieć róż­ne opi­nie, bo prze­cież nikt z nas nie ma mono­po­lu na Ducha Świę­te­go. Musi­my jed­nak dys­ku­to­wać z miło­ścią i wza­jem­nym sza­cun­kiem. Musi­my być goto­wi przy­jąć, że to co uzna­wa­li­śmy za praw­dzi­we i słusz­ne, nie zawsze jest tym, do cze­go wzy­wa nas Duch.
Miej­my nadzie­ję, że pod koniec kapi­tu­ły będzie­my mogli powtó­rzyć to, co apo­sto­ło­wie napi­sa­li do wspól­not chrze­ści­jań­skich: my i Duch Świę­ty posta­no­wi­li­śmy… Nie­mniej jed­nak muszę przy­znać, że to zda­nie wyda­je mi się nie­co dziw­ne, jak­by apo­sto­ło­wie pod­ję­li decy­zję, a wspo­mi­na­ją o Duchu tyl­ko po to, aby poło­żyć więk­szy nacisk. Nawią­zu­jąc do decy­zji, któ­re zosta­ną pod­ję­te na naj­bliż­sze lata, może lepiej będzie powie­dzieć: Duch Świę­ty nas pro­wa­dził, my słu­cha­li­śmy Go i dali­śmy nasze przyzwolenie.