Czwartek, 30 maja

Mszy św. przewodniczył nowo wybrany asystent generalny FIMP (Federazione Intermediterranea Ministri Provinciali) fr. Giovanni VOLTAN. 

W homi­lii fr. Jude zachę­cił uczest­ni­ków kapi­tu­ły, zwłasz­cza nowych defi­ni­to­rów, do pra­cy zespo­ło­wej. Św. Paweł w swo­im prze­po­wia­da­niu uczy nas wła­śnie takie­go aspek­tu bra­ter­stwa; nie powin­no się zatem gło­sić Dobrej Nowi­ny Pana jako „nie­za­leż­ne jed­nost­ki”, ale wspólnotowo.
W auli zło­żo­no życze­nia fr. Miro­sła­wo­wi BARTOSOWI z oka­zji 32. rocz­ni­cy świę­ceń kapłańskich.
Dys­ku­sja skon­cen­tro­wa­ła się na czwar­tym roz­dzia­le Sta­tu­tów gene­ral­nych, któ­ry jest poświę­co­ny misji bra­ci. W szcze­gól­no­ści sku­pio­no się na zachę­cie do współ­bra­ci, aby uda­wa­li się na misje do innych kra­jów, a nie ogra­ni­cza­li się tyl­ko do swo­ich wła­snych. Licz­ne jurys­dyk­cje potrze­bu­ją pomo­cy per­so­nal­nej i nie­zbęd­ne jest roz­wi­ja­nie współ­pra­cy mię­dzy pro­win­cja­mi-kusto­dia­mi, aby prze­zwy­cię­żyć wszel­kie gra­ni­ce przy­na­leż­no­ści regio­nal­nej czy narodowej.
Z kolei przy­stą­pio­no do dys­ku­sji nad roz­dzia­łem pią­tym, któ­ry poru­sza zagad­nie­nie for­ma­cji bra­ci. Zgro­ma­dze­ni obszer­nie omó­wi­li nor­my doty­czą­ce domów for­ma­cyj­nych, spe­cy­fi­kę for­ma­cji bra­ci nie­ukie­run­ko­wa­nych na kapłań­stwo, for­ma­cję wycho­waw­ców. Wła­śnie z racji na wymóg przy­go­to­wa­nia bra­ci do pra­cy wycho­waw­czej pod­kre­ślo­no potrze­bę wcze­sne­go okre­śle­nia, kto jest wezwa­ny do peł­nie­nia tej waż­nej posługi.

Nie­mal całe popo­łu­dnie poświę­co­no na obra­dy rady pre­zy­dial­nej i komi­sji cen­tral­nej, gdyż zgło­szo­no wie­le popra­wek, któ­re naj­pierw muszą być pod­da­ne oce­nie, aby przed­sta­wić je w auli w dniu jutrzejszym.

Fr. Aure­lio ERCOLI, kronikarz

 

W dzi­siej­szym pierw­szym czy­ta­niu sły­szy­my, jak św. Paweł przy­by­wa do Koryn­tu, miesz­ka i pra­cu­je z Pry­scyl­lą i Akwi­lem. Co wię­cej, naucza z pomo­cą Syla­sa i Tymo­te­usza. Cho­ciaż Paweł jest oso­bą o wyso­kim poczu­ciu wła­snej war­to­ści, pra­cu­je w zespo­le. W szcze­gól­no­ści widzi­my to w Pierw­szym Liście do Tesa­lo­ni­czan, gdzie Paweł pra­wie zawsze uży­wa sło­wa „my”, a pra­wie nigdy „ja”.
Nasu­wa mi się tu na myśl to, co w tych latach fr. Mar­co postrze­gał jako cel dla nasze­go defi­ni­to­rium: pra­co­wać jako zespół. Daje­my świa­dec­two o tym, co robi­my, ale tak­że o spo­so­bie, w jaki to robimy.
Wyda­je się to czymś trud­nym dla wie­lu zakon­ni­ków. Zosta­łem zbu­do­wa­ny przy­kła­dem naszych mło­dych współ­bra­ci w Wiet­na­mie, ponie­waż robią wszyst­ko razem. Oczy­wi­ście, tro­chę zale­ży to od wpły­wu ich kul­tu­ry, ale jest to tak­że decy­zja, któ­rą podjęli.
W tych dniach jeste­śmy wezwa­ni do pra­cy w zespo­le. Jeste­śmy wezwa­ni do współ­pra­cy z naszy­mi defi­ni­to­ra­mi w naszych jurys­dyk­cjach jako zespół, prze­ży­wa­jąc wspól­nie pra­cę, modli­twę i rekre­ację. Powin­ni­śmy zachę­cać naszych współ­bra­ci do tego same­go, tak aby ludzie, gdy o nas mówią, nie twier­dzi­li, że to zro­bił fr. Paweł, to zaś fr. Michał, a tam­to fr. Tycjan, lecz by mówi­li, że zro­bi­li to wspól­nie bracia.